Bakın ne diyeceğim. Başıma bir şey gelmeyecekse, mindfulness kurslarının, meditasyon workshop’ larının “8haftada daha iyi bir beyin” tadında sunulmasını doğru bulmuyorum. Yıllardır konuyla ilgili bilimsel tarafı araştıran, MIT’den John Kabat Zin’lerden eğitim almış, sertifikalı eğitimlerden de faydalanmış biri olarak meditasyonun ve yoganın beyni yapısal olarak nasıl değiştirdiğini bilmediğimden değil.

Ancak tavrın önemine inanıyorum.
Bir şeyler değişecekse, bu sahiden olacaksa, bunun içinde yaşadığımız kültürü yok sayarak olmayacağına inanıyorum.

Küresel kapitalist kültür zaten, no pain no gain diyor.

Çalışırsan senin de olur diyor. Çabayla herşey mümkün diyor.

Sonuç alacaksan yatırım yap diyor.

Herşeyin bu kadar belirsizken ve pamuk ipliğine bağlı gibi bir nefese bağlıyken yaşamlarımız, bize herşey belli ve kesin olsun, belirsizliğe katlanamazsın diyor.

Ben de diyorum ki bir meditasyon/yoga dersinin çağrısında statükoyu pekiştiren değil onu sarsan bir ses olmalı.

Bugüne kadar beni belirsizliğe davet edenlerin peşinden gittim. Buna kocam da dahil:) Ne alakası var demeyin, hayat eğitimlerden de öğretilerden de büyük. Aşk da öyle. Kalbin çağrısını dinlemeyi öğrendim.
Bunu yap, şu olacak diye hap çözümlerden, tek yol bu‘culerden uzak durdum.
Beni hayatın bu belirsizliği ve bizim dayanaksızlığımız gerçeğiyle buluşmaya davet eden kişilerden en çok öğrendim.
Kesin çözüm vadedilmedi, kendi çözümlerim için alan, sevgi, şefkat hissedebildim. En çok oralarda büyüdüm.

Bunu yapacağım da sonucu, bana getirisi ne olacak? diyen zihnimi ters yüz eden şeyler beni hayat-ölüm-hayat döngüsüyle buluşturdu.

En çok ne olacak bilmiyorum, ben şu yola bir çıkayım, e merakımı da koruyayım, can kulağıyla da hiç bir şey bilmiyormuşcasına dinleyeyim tavrımla öğrendim.

Bir eğitimin içeriği, konusu, ajandası, metodu olabilir, olur, çok da güzel olur.
Ama kendi adıma ben hürmetle yaklaştığım kadim uygulamaları binip aynı yere gittiğimiz bir uçak var ve bu eğitim de onun uçak bileti gibi sunmam. Sunanlardan da uzak dururum.

Hayatın kendisi kesinliğin, köşeliliğin ve tahmin edilebilirliğin zıddıyken kesin vaatlerde nasıl bulunurum?

En iyi okullarda pazarlama teorilerini öğrendim, yıllarca markalar yönettim, eğer pazarlamak istersem en çekici broşürün ve duyurunun nasıl yapılacağını biliyorum. Hedef kitleye uygun konuşmayı, doğru lafları bir araya getirmeyi, çok kötü bir içeriği çok iyi bir hikayeymiş gibi sunmayı biliyorum- ruhuma artık çok ağır gelen iş dünyasının bu gerçeği benim için zaten. Yapmaya muktedir olduğum bir şeyi yapmak is-te-mi-yo-rum.

Şaşırtmasın beni hayat yolum dilerim, bunu hiç bir zaman yapmayacağım.

Bana göre bir nöral ağ sarsılacaksa, bu “Evet ne yapıyoruz?” ağımız olmalı. “Burda benim için ne var?” çıkarcılığımız olmalı.
“Evet geldik bakalım hoca ne diyorsun?” tavrımız sarsıntıya uğramalı.
“Evet evet hepsini okudum şu kitapta, şu kişinin şu yazısında, biliyorum ben bu bahsedileni” tavrımız yerle bir olmalı.
“Bu eğitimi alacağım da elime ne geçecek?” yerini “Elime ne geçeceğini bilmiyorum. Tıpkı bu eğitimi aldığım süreçte hayatımda neler olacağını bilmediğim gibi. Tek bildiğim başlangıç zihniyle kendime, hocaya, oluşan alana bakacağım.” a bırakmalı.

İşte o zaman belki asıl derdimiz olan o kaygan zeminde “ol”maya dair bir şeyler deneyimleyip sahiden büyümek için lezzetli besinler tadabiliriz.

Öyle bir şeyler işte. Biliyorum ki yine “Yananlar yananları gözünden tanıyacak” ve diğerleri için bir şey ifade etmeyecek.
İşte bu da bizim razı olmamız gereken şey.
Ben küresel iklimden kopmaya gönlü olmayan, insanı “düzeltilecek biri” addeden, kişisel gelişimci 3 milyon yerine şu dediklerime gözleri dolan 3 insanla ömrümün kalanını geçirebilirim. İşte bu da bizim küçük özgürlüğümüz. Bu özgürlüğün tadını dünyalara değişmem.