Thich Nhat Hanh’ın kurduğu manastır Plum Village’da Lazy Day (tembel gün) denen bir uygulama var. Mümkün olduğunca hiçbir şey yapmama günü. Bu isim ve uygulama tamamen Thich Nhat Hanh’ın fikriymiş. Hatta öğrencileri “Thay, adı lazy olmasa?” demişler. Bilhassa tembel olması konusunda ısrar etmiş ve hatta tembel gün sayısını arttırmayı önermiş. ⠀
Öğrencileri ise bize bir gün yetiyor demişler ve öyle kararlaştırmışlar.
O gün vaktin çoğunu sessizlikle, kendimle, doğanın içinde, açık havada geçirdim. Formel hiçbir program yoktu. Uzun saatler bir verandada durdum.
Bir şey beklemeden bekledim.
Bir ara da hiçbir şey yapmama yogası yaptırdım. Sıkı bir planlama olmadan, denk gelmelerle bir araya toplaşan, boş buldukları bir salona girip derse başlayan bir grup olduk. Biri bulaşığını yıkamış ellerini kurularken son dakika bizi görüp dahil oldu. Kapıdan gören matını serdi katıldı. Kimi yarım saat kalıp gitti.
Bir daha yap gidene kadar dediler çıkışta, kimisi yoga yapan kişilerdi ama “Biz böyle yoga görmedik.” dediler. Ben de gidin ülkenize bulun kesin vardır dedim:) Umarım bulmuşlardır. Bayıldıkları şey benle ilgili değil, tamamen pratikteki tavrı sevdiler.
Yin tavır çok güzel, matta da hayatta da modern yaşamın “kayıp zamanın izinde”si bence.
Asıl fark yaratan -onlara biz yogayı böyle bilmezdik dedirten şey- ise poza girmek için bedeni kullandığımız bir şey olarak görmek yerine, pozu bedene girmek için kullandığımız bir şey olarak görmek oluyor.
Bu, aynı zamanda, belli bir ideal resim olarak görünme çabasını bırakıp, kendi gerçeğine sahip çıkmak ve onu yaşamak oluyor. İçeri göre hizalanmak.
“I arrived , I am home.”
Thay’ın en çok bilinen sözlerinden. Vardım, evdeyim.
Her yoga çalışmasında, her meditasyonda evimize, yuvamıza dönüyoruz; eğer bu anlayış ve tavırdaysak.
Asıl yuvaya dönüşün yolu, önce kendi evimize girmekten geçiyor.
Tekrar ve tekrar, yuvaya döneceğiz. ⠀
Başka çaremiz var mı ki? ⠀
Yaşarken hiç yuvaya dönmeye çalışmamış biri de ölünce yine yuvaya dönmüyor mu nihayetinde?
Yazılar 