Bir şefkat sınıfında işlerin iyi gittiğini, yapacağımız bir uygulama öncesi yapmama opsiyonunu sunduğumda, yapmamayı seçen insanların sessizlikte kendileriyle böyle güzel oturabilmelerinden anlıyorum, yolun yarısında.
Daha çoğu için, çoğalmak için çıldıran ve çıldırtan bir dünyada daha azına razı olabilmek, daha az yapabilmek gerçek manada devrimdir.
Dışarı doğru değil, içeri doğru hizalanmak bugünün koşullarında devrimdir.
İnsanın o yargılayıcı-yıkıcı iç sesleri üzerinde çalışıp, o koroyu sakinleştirmesi ve gerçek iç sesini işiterek yaşamaya devam etmesi devrimdir.
Başlarken “İlk ve en önce kendinizi rahat ettirin.” diyorum, çoğu insan rahatsız rahatsız oturmaya devam ediyor. Görüyorum, içimin küçük burukluğuna razı olup, bir şey demiyorum. Pek çok defa sırtının ağrıdığı, bacaklarının uyuştuğu karşıdan bakınca çok net görülen birileri oluyor. Çünkü sadece annelerimiz değil kültür de bize “idare etmeyi” öğretiyor. Benim mesaim insanlarla nasıl idare etmeyebileceklerini araştırmakla başlıyor. Fabrika ayarlarımıza dönmek zaman alıyor. Herkes kendi zamanında her ders söylenen “o mesajı” alıyor. Birlikte geçirdiğimiz 30 saatin sonunda, ben hatırlatmadan bir bakıyorum yatışa geçenler olmuş bile.
Ne çok meli/malı/lazım var aman allahım, ve kendini duymaya başlayan insanın gözündeki o pırıltı ne muhteşem şey!
Gerçeğin gözüne bakmak, diyorlar. ⠀
Kendimi düzeltilecek bir şey gibi görmemek, diyorlar. ⠀
Kimse anlamasa halimden ben anlarım, diyorlar. ⠀
Küçük ölümler, diyorlar. ⠀
Mevcut olunca şefkat içimde kendiliğinden beliriyor, diyorlar. ⠀
Kursa başlarken kendimi şefkatli sanıyordum, o işin aslı öyle değilmiş diyorlar. ⠀
Bir insan bedeninde canlı olmak böyle bir şeymiş, diyorlar.
Biraz hasta, biraz ayrılığın hüznünden buruk, biraz gülerek, gözlerim yaşlı dinledim hepsini. Herkesin gözlerine, yüzüne uzun uzun baktım.
İki ayrı sınıfım daha mezun oldu. Yola beraber devam etmek isteyenlerle yürümeye devam.
Bunun bana da ne kadar iyi geldiğini hiç bilmiyorsunuz.
Yazılar 