Öfke üzerinde çalışmak güzel.
“Yeni öfkeyi nasıl yaratmam?” üzerinde çalışmak da güzel.
Öz-şefkate dair yaptığım tanımlardan biri şu: “Daha az öfkeleneceğiniz hayat koşulları için yatırım yapmak.”
Sınırlar burada devrede. Biri, ilk kez bana bir zarar verdiğinde bu yeni bir gelişme. Gözlemliyorum, analiz ediyorum ve tekrar aynı yerden zarar görmemek için önlemlerimi alıyorum. İyi bir annenin çocuğu için yapacağı budur; ben de kendime böyle bir yerden yaklaşıyorum.
Lütfen bundan sonra benimle bu şekilde iletişim kurma.
Kabalık, sarcasm beni kırıyor; zarafet seviyorum. İnsan ilişkilerinde mıçmıçlık, laçkalık, fazla ısrar ve talepkârlık bana göre değil, yapma.
Öfkene/kaygına/korkuna/hasedine/tavsiye vermene/ uzmanlığına ihtiyacım yokken ve talep etmemişken maruz kalmak istemiyorum, biraz uzak durabilir misin?
Bana polis gibi davranman benim için uygun değil; beni gözetleme, üzerimde haddinden fazla bir ilgi beni boğuyor.
Hayatıma, alanıma, yazılarıma, kararlarıma, anneliğime, işlerime karışman uygun değil.
Bedenimle, duygularımla, hikayemle, hayat görüşümle, ilgilendiğim meselelerle, mesleğimle ilgili hadsizce konuşman uygun değil.
Senin zarar görmen, sana öfke göstermem, kalbini kırmam…Bunlar da benim için uygun değil; istediğim, gönlümden geçen bunlar değil. Sana yakın olmak istemesem de, senin de benle aynı candan olduğunu biliyorum ve sana zarar gelmesini asla istemiyorum.
Benden uzak durman? İşte bu benim için uygun. Bunu göze alarak sana bu sınırı çizebiliyorum. Kendiliğinden yüzümü güldüren insanları yakınımda tutuyorum, dilerim senin için de aynısı olur.
Örnek olarak yazdım, bunlar benden çıkanlar.
Herkesin sınırları özel.
Daha az öfkeli bir bugün ve gelecek, içinde büyümem için bana uygun bir kap ve zemin verir. O zemin sevgi. Hatırlayalım: İnsan sevgiyle büyür.
Uzun vadede bize zorlayıcı duygular yaşatan kişilerle yakın olup, sonra sürekli oluşan zor duygulara ev sahipliği yapma stratejileri üzerinde çalışmak bilgece değil. Bu dramalara harcanan enerjiyi azaltabilirsek hayatın daha temel, sahici acısıyla temasa geçebiliyoruz ve orada gerçek dönüşüm vuku buluyor.
Bazı acılar engellenemez, hayatta acı var.
Ama bazı acılar da engellenir, örneğin “insanın insana ettiği” türden acılar. O zaman onları engellemek bilgecedir, şefkatlidir ve asil bir tavırdır. Bu bazen başka birinin başka bir insana ettiğidir, bazen de birinin bize ettiğidir. “Şefkat mi, öz-şefkat mi?” ayrımının bir önemi kalmaz bu yaklaşımla.
Öfke üzerinde çalışmak çok güzel.
“Yeni öfkeyi nasıl yaratmam?” üzerinde çalışmak da çok güzel.
İkisi de kendimize merhametimizdendir, ve kendine merhameti olmayanın kimseye merhameti olamaz.
Yazılar 