Şefkat Moda Olduğu için Üzülmüyorum

Şefkat olanı olduğu gibi görme yolunda canımızı yakacak zorlu hakikatlerle yüzleşirken yola devam etmemiz için baş eşlikçimizdir. Yumoşluk, herkese her an müsait ve verici olmak, oje sürmek, kişisel bakım ve şımartma değildir. Bunlar en sık rastladığım kirletme ve içini boşaltma şekilleri.

Öz şefkat etiketi tam bir dezenformasyon. Bana göre şefkat insanın kendine yakışanı giymesidir, tadında pek çok cümle var. Kelimelerin kökü olmadığında zaten onu hissedersiniz.

İyi niyetli olduğunu düşündüğüm pek çok kişide dahi kendine sarılmaya, ya da her güzelliğe “öz şefkat uyguluyorum/ günün öz şefkat anı” şakası yaparak burayı bir light’laştırma eylemi oluşabiliyor. Bunlara da tekrardan yabancılaştığım bir dönemdeyim dürüst olmam gerekirse. Gülemiyorum, kızamıyorum da, birkaç saniye bakıp geçiyorum.

Şefkat moda olduğu için üzülmüyorum. Moda olan her kavram gibi tüketilecek yeni bir kavramla başı boşalacaktır. Yolun gerçek yolcularıyla o vakit yürümeye devam ederiz diye düşünüyorum.

Az seçilen zorlu yolların az yolcusu olacaktır, bunda şaşıracak ya da garipseyecek bir durum görmüyorum.

İnsanoğlu iyileşme metotları adı altında, on yıllarca durak durak gezerek gerçeklerle yüzleşmekten kaçınabilecek bir varlık. Light’laştırdığı kavramlar ile bir süre poz verebilecek, sonra “Hımm onu da öğrendim ama pek işime yaramadı, bak hala…” diyebilecek, demekte olan bir varlık. Oysa şefkati öğrendim diyebilmek bilmiyorum kaç ömürlük iş.

Çiçekler, böcekler, kendine bakmak, ritüeller, yumuşaklık, kendine sarılmak, belki oje:) Bunlarda kötü hiçbir şey yok. Ama lütfen şefkatle bunları aynı cümle içinde okuduğunuzda bir “Uyan!” alarmınız olsun.

Bana sorarsanız şefkatin yanına en güzel eşlik eden kelimeler: Gerçek, özgürlük, ölüm.