Sabahın karşısında konuşmak ne zor!
İncecik kül gibi kalıyorsun,
Dağ susmaya giden yolu biliyor
Sen bilmiyorsun.
Taş yarılıyor bir çiçek için yol veriyor
Kısacık konuşuyor çiçek: ”Dünya” diyor.
“gördüm benimle tamamlanıyor”.
Yeryüzü karşısında konuşmak ne zor!
Yamaçtan aşağı bak, uçurumu gör!
– görsene kekeme!
İçindeki zayıf kan, dayanıksız dil,
olmamış hal
gümüş bir zirvede eriyor.-Birhan Keskin
Bence yoga dersi verirken konuşmak da bazen aynı böyle zor, salonda olana, tüm bedenlere, bunca yıldır taşıdıklarına, içlerine doğru sahiden bakınca. Bazen susmak daha çok şey söylüyor. Bazı an da konuşmazsan olmuyor, kelimeler boğazına kadar yükselmiş oluyor taa karnından.
Benim için asıl orada olan şey ise dersi alanın da verenin de içindeki olmamış halin gümüş bir zirvede ağır ağır erimesi. Şiirdeki gibi, şiir gibi. Kendi hızında, kendi döngülerine göre, kendi ateşi ve aşkı kadar.
“Kalbini aç” şahsen en ısınamadığım yoga kalıp cümlesi olmuştu. Kalp açmak kolay mı öyle, kapanması tek bir kelimeyle ya da hareketle olmadı ki, “açıl susam açıl” gibi komutla açılsın.
Yin’de “eriyen kalp” diye bir asana var. Adına bayılıyorum. Kalp böyle dışarıdan hele de emir kipiyle açılacak bir şeyden ziyade, yavaş yavaş ısınacak, eriyecek bir şey gibi geliyor bana.
Hakikat aşkı içinde olanın ateşine odun oluyor olan biten her ne varsa. O ateş de günden güne yumuşatıyor kalbi, kalpten yüreğe, oradan gönüle dönüşüyor o elini koyduğun yer.
Bazen de oluşan ortak bir alan, bir hocanın dizinin dibi, ille de şefkat varsa, eritiyor bazı halleri. Eriyen aynı kalır mı, kalmıyor.
“Bozulmadan, donmadan, akmak ne hoş.”
İnsana bildi mi, bir susma geliyor.
“İncecik kül gibi kalıyorsun.”
Yazılar 