Susma Hakkı

Sessizlik bir enerjisizlik, eylemsizlik ve sesin yokluğu değil.

Sessizlik hem rahatlatıcı hem koruyucu hem de besleyici.

Günlük hayatın koşturmacasında duyulması imkânsız olan iç rehberliği almak, yavaşladıkça ve sessizlikle durdukça mümkün hale geliyor.

Günümüzde çocuklardan başlayarak bağ kurma ve yalnız kalmanın dengesinin tamamen ayarsız hale geldiğini düşünüyorum. Sosyalleşme üzerinde -yanlış manada- gereksiz bir fazladan vurgu var. Çoğunlukla pompalandığı şekliyle bu sosyalleşmeyi fazlasıyla overrated ve tüketici buluyorum. Bunca gerçek bağlantıdan yoksun oluşumuza bağlıyorum bunu ve anlıyorum neyi kompanse etmek istediğimizi. Ama ı-ıh. Bu öyle yamayla kapanacak bir açık değil.

Clarissa’dan öğrendim ki, uzun zaman önce İngilizcedeki alone (yalnızlık) sözcüğü, ayrı iki kelime olarak ele alınırmış: All one (hep bir) imiş aslı. All one olmak, birlik olmak. Yalnızlığın amacı tam olarak budur, hep bir olmaktır, diyor sevdiğim bu büyükanne.

Modern insanda çok yaygın olan tükenmişliğin bir sebebi de bu sürekli bağlantıdaymış gibi ve yapar-eder olma hali.

İlaç belli. ⠀

Sessizlik. ⠀

Yalnızlık. ⠀

Her gün. ⠀

Muhakkak.

Ancak bunu kendine verebilen kişi, gerçek manada bağ kurabiliyor, birine dikkatini verebiliyor ve onunla olabiliyor.

Evet biz memeliyiz ve bağ kurmazsak ölürüz, tam da bu yüzden doğru düzgün bağ kurma işini kendimizle ve biriyle ilişkide eş zamanlı çalışabiliriz. Önce kendimizle kuralım, demiyorum çünkü ne bunun üst sınırı var ne de hayat böyle bir butona basınca başlayacak. Her an böyle bir mevcudiyet ihtimali elimizin altında. Yeter ki sessizliğe müsaade edelim, onu debdebeyle işitemez hale gelmeyelim.

Bazı zamanlarda ise sessizliği konsantre dozlarla işitmek, geri dönüp hayatın içinde bu günlük sessizlikleri yaşayabilmekte bize büyük destek oluyor.

Bu yüzden yürüttüğüm uluslararası program da dahil, her çalışmamda her fırsatta bir parça sessizlik, kendinle temas, soluğunu izlemek, grubun içinde ve yalnız kalmak, susma hakkı…var.