Sağlıklı ve gelişmiş bir psişede, şefkatin yang manifestosunu 3 şekilde görürüz. Bunlar hem kendimizle ilişkimizde hem de çevremizle, dünyayla olan bağlamda yer bulan tavır ve aksiyonlara dönüşür.
Korumak/ Beslemek, Sağlamak/Motive etmek, Yüreklendirmek bunlar.
- Şefkatimden Korurum:
Bana iyi gelmediğini fark ettiğim insanlardan, ortamlardan uzaklaşırım. Sınırlarımı ihlal edenlere, varlığımla belirgin zarif sınırlarımı göremeyecek durumdakilere gerekirse duvara varabilen sınırlar çizerim.
Sevdiğim birine zarar gelecek oldu mu mağarasını koruyan ilkel vahşi insana dönüşebilirim. Bir tehlike durumunda sert ve kaba olabilirim, cici bir insan olmak ya da görünmek gibi bir zorunluluğum yoktur.
2. Şefkatimden Yüreklendiririm:
Bana iyi gelen şeyler için emek veririm, tembellikten kaçınırım, kendimi “iyiliğimi isteyen bir anne gibi” motive ederim.
Aklım erdiğince, gücüm yettiğince gezegenimize ve yaşayan tüm canlılara zarar vermeyecek, zararı azaltacak aksiyonlara yönelirim. Zararlara ses çıkarırım. Bu konuda bilgi açığımı kapatmaya çalışırım, iyi yapanlar nasıl yapıyor öğrenmeye çalışırım.
3. Şefkatimden Beslerim:
Nasıl ki çocuğuma her istediğinde çikolata vermiyor, günlük sebzesini meyvesini yemesini sağlayacak alışkanlıkları oluşturmaya emek veriyorum, nasıl ki uyumayacağım ben diye isyan ettiğinde “Tamam uyuma, sabaha kadar gel kuduralım.” demiyorum (Tamam, ikincisini bazen diyorum, ama şaka yaptığımı anlayıp suratımı ciddi bir ifadeyle süzüp sen şaka mı yaptın anneee diyor:), kendime de kısa vadeli zevkler ile uzun vadeli iyi olma halleri arasında otantik dengemde duracak tercihler yaptırıyorum.
Bedenime ihtiyacı olan öz bakımı sağlarım. Bu sadece spaya ve pediküre gitmek değil. Hareket, dinlenme, vücut ısımı gözetmek, üşüyorsam giyinmek, temel ihtiyaçlarımı “idare etmeden-geçiştirmeden” karşılamayı içerir. Kendime bir bebeğe doğru düzgün bakar gibi bakarım, bakmaya niyet ederim.
Tüm bunlar yapma-etme halleri içeriyor. Doğası gereği yang bu haller. Ve bunlara da ihtiyacımız var. Daha önceki şefkat ne değildir yazımda da etraflıca bahsetmiştim bu konudan. Sınırlarımızın, büyümenin, kendimize annelik etmenin ve şefkatin birbiriyle çok ilgisi var.
Şefkat bu sebeple en asil histir. Hem razı olmayı hem razı olmayıp kendimiz için ve yaşayan tüm canlı varlıklar için adım atmayı içerir.
Şefkat, acı ile kalabilme kapasitemiz.
Bu acı geçmeyecek bir şey mi? O zaman razı olacağım, hasta bir yavrunun başını bekler gibi acıyı dindirmek için değil, acı var diye başını bekleyeceğim o acının.
Bu acı, olanı olduğu gibi görsem ve gerekeni de yapsam geçecek bir şey mi? O zaman bu acıya razı olmayacağım ve onu geçirmek için adım atacağım. Şefkatli olan budur. İyi bir annenin yavrusu için tercih edeceği ve gözünü kırpmadan yapacağı budur.
İşin ihtişamlı tarafı: Kendimi hiçbir zaman terk etmeyeceğim. Evimi boş bırakmayacağım. Herkes beni terk etse, ama razı olarak ve olamayarak, ama adım atarak ya da atamayarak, ben her durumda kendi evimde olacağım. Uyanık bir şekilde, evimde olacağım.
Şefkatin temeli evde ve uyanık kalabilmek. Yin ve yang halleri ise, evinde ve uyanık olan biri için, gerektiğinde devreye girecek ve birbirlerini de destekleyecektir.
Kabul etmek, razı olmak bizim zaaflarımız ve tembelliğimize, olanı olduğu gibi görmememize kılıf olacak yüzeysel bir uygulama değil, bir zorunluluktur. Razı olmamız gereken şeyleri hepimiz biliriz. Onlara razı olmaktan başka çaremiz yoktur zaten. Razı olmak zorunda olmadıklarımızı da gayet iyi biliyoruz aslında. O zaman orada yin bir kabulleniş değil, yang bir tavır alma, aksiyon almayı pratik edeceğiz.
Meditasyon oturuşlarındaki güçlü ve dik bir omurga ile yumuşak, açık ön taraf, kalp boşuna değildir. Şefkatin yin halleri üzerinde çalışmak bizi dışımızdaki dünyada cesaret ve kararlılıkla hareket etme konusunda besler. Benzer şekilde şefkatin yang tarafını da ihmal etmediğimizde, kendimizden başlayarak şefkatimiz kendiliğinden genişlemeye ve bizim dışımızdakileri de kapsamaya başlar.
Yazılar 