Öz-şefkat, zor bir çocukluğa sahip, çocukluğunda şefkat almamış, kendine bakım verdiğinde suçlu hissedenler de dahil olmak üzere, herkes tarafından öğrenilebilir.
Evet, öğrenilebilir. Oh be! İçimdeki karşılığı bu.
Yıllarca “almadıysan veremezsin”cileri her duyduğumda içim cızladı. Önceleri kendim için, sonraları samimiyetle çabalayan, almadığı şefkati vermeye çalışan tüm kadınlar, anneler ve erkekler için. Bu cümlede bir şey eksikti. O eksik şey, “Ve eğer bunun farkında değilsen ve hakkında hiçbir şey yapmadıysan.” olmalıydı.
Yönümü insan psikolojisine çevire{“type”:”block”,”srcClientIds”:[“6377305d-f5aa-449c-b807-087da3cc07c3″],”srcRootClientId”:””}li uzun yıllar oldu. Bir ara klinik psikoloji okumayı düşündüm. Sonra anladım ki benim yolum travmaları ayıklama ve patoloji yolu değil, kaynak geliştirme yolu. Kalbim cesarette, güçte, aşkta, insanları parlatmakta çarpıyor.
Şu geliyor içimden:
Hayat, hamal gibi taşıdığımız, omzumuzdaki bohçanın içindeki taşları tek tek ayıklamak, over-analiz etmek için çok kısa. Hepsinden kurtulunca hayat o zaman başlayacak sanmalarımız (bir ara sandım, evet), ah, bizi yaşamaktan alıkoyuyor.
Ve hayat,
Hafiflemek, parlamak, cesur olmak, tadını çıkarmak, anlayış geliştirmek, utanca ve suçluluk duygusuna esir olmamak, zorlayıcı ilişkilerin içinde kaybolmadan yaratımlar yakabilmek, merhem olmak, kutlamak, gerektiğinde kendimizi affedebilmek, kendimizi iteklemeden nazikçe motive edebilmek, kendi “iyiliğimizi isteyen anne”miz olmak, deneyimlerin altında kalmadan ve onları yok saymadan içlerinden zarafetle geçmeyi öğrenmek için -tüm acısıyla beraber- sonsuz olasılıklar içeriyor.
Yazılar 