İnsanların kendine yıldızlardan daha uzak olduğu bir devrin mantraları:
Ben böyleyim.
Kendini sev.
Kendin ol.
Hiç kendini dinlememiş, duymamış biri avaz avaz bağırıyor: “Ben böyleyim!” Çılgınca bir t-shirt giydim, en bohem benim, şalvarım ve gözlüğüm çok şekil, dövmelerim en orijinal. Veya bir yerlerimi açacağım, sahilde bikiniyle yoga asana resimlerim benim de olsun, ne eksiğim var? Ormanda kafama batan otlar ve çer çöpe rağmen başımı ellerimi acıta acıta o pozları veriyorum, altına doğa anaya dair, kendini bilmeye dair idrakinden bin mil uzakta olduğum şeyler yazıyorum. Bunları da genelde emir kipinde yazıyorum. Kendini kabul et. Affet. Hafifle. Kendini sev. Yazıyorum. Ama ana fikir hep “Ben böyleyim.” Bakın onu atlamayın, üzülürüm. Bunların hepsini “ben böyle olduğumdan” yapıyorum zaten.
Az daha akıllıcası, “Kahvesiz ayılamam.”, “Tatil köyünden nefret ederim.”, “Şuna şuna katlanamayan biriyim”lerden örülü daracık hapishaneyi kişiliği sanıyor.
Biraz daha akıllılarımız, gelişmişlerimiz, o fikre yakın, bu fikre uzak, şu ekol tamamen doğru, öteki kaka’lardan mürekkep daha elit, daha saydam, camdan bir parmaklık inşa ediyoruz. Ben de yaptım, uyursam hala yaptığım oluyor, çünkü memeli biyolojik enstrümanına müdahale etmezsek olacağı bu. Normaliz yani ve fena halde sıradanız. Ne salağız, ne kötü bir niyetimiz var.
Ana itkimiz sürüye uyum sağlamakken, birileri kalkıp kendini gözlemlemeye, kendini bilmeye dair çalışmaları buluyor, uyguluyor. Çok şey var söylenecek ama en temelde, kendini gözlemlemeyi öğrenmeden ölmek, koca bir talihsizlik.
Anladığım kadarıyla, kendin olmanın yolu cool güneş gözlüklerinden değil, her gün dindar biçimde kendini gözlemlemekten geçiyor. O yola bir çıktın mı, Adyashanti’nin dediği gibi bunun mutlu ve iyi olmakla ilgisi olmadığını, yıkıcı bir süreç olduğunu görüyorsun. Yıkım üstüne yıkım yaşıyorsun. Bunları yoğun yaşadığın dönemlerde öyle süslü püslü sözler ve hoşa giden resimler verecek mecalin kalmıyor. Zaten konuşasın, paylaşasın da olmuyor. Hakkını vere vere ters yüz oluyorsun. Ben neymişim, haa hala buymuşum.
Ben neymişim? Sahi, diyorum, ben neymişim?
Olduğumu sandığım şeyler eriyor günden güne, hayat okyanusuna karışıyorum.
Ben dediğim her şeyin altı çatırdıyor. Annelik, evlatlık, meslek, eğitim, görünüş, para, prestij, sosyal sınıf, ilişkiler. Bunlar dışında kimim ben?
İzledikçe izledikçe, o dikkati defalarca uçtuğu yerden tekrar nefese sabitledikçe bir şey oluyor.
Zihin oyalanacak bir şey bulamayınca mecburen dönüp kendine bakıyor. Ve devam ettikçe, zihnin asıl doğasını deneyimleme hali doğuyor.
Ezbere ve kalıplı “Ben böyleyim!” yerine o günkü, o anki hakikatine uygun yaşamak bir olasılık olarak belirebiliyor.
Hepsi, kendin ol, kendini sev, kabul et, affet gibi koca koca laflar yerine çok basit gündelik bir eylemle başlıyor: İçinde o gün oynayan filme dayanmak. Yarın uyanınca bunu tekrarlamak.
Ne diziler izliyorsun, oturup kaç saat süren filmler izliyorsun, sohbetlerde başkalarının hayatlarını saatlerce film izler gibi izleyebiliyorsun. Kendi içinde oynayan filmi izlemeye gelince, 5 dakika fazla gelebiliyor, öyle değil mi? Samimiyetle bu yola çıkan herkesin ilk yaşadığı bu olacak. Fazlaysa fazla, o fazla gelme halini bile gözlemlemek, seni “soyunarak kendim oldum” zannından kurtarmaya en büyük aday.
Soyunmayın demiyorum, çok isteyen yine soyunsun, çok da güzelsiniz, yaratılış ne kadar muhteşem diyorum bedenlerinize denk geldiğimde bazen, günah ya da ayıp falan diyor da değilim. Sadece, kendin olmaktan bahsedeceksek; önce içinizdeki filme soyunması için vakit vermek, alan vermek lazım, onu diyorum.
Yazılar 