Yok Diye Bir Şey Yok

• 

Bir varmış, bir yokmuş.

Oğluma bu gece de seçtiği kitabı okudum. Işık kapanır ve masal zamanı! Bazen “Nefesim bitiyor, bugün masal anlatacak halim kalmadı.” diyorum. Bazen içim rahat diyorum bunu, bazen biraz tedirgin.

“Nefesin kaldı mı, masal da oluy muu?” dedi kitap biterken. Öyle masum, öyle baldı ki. ⠀

“Olur, olmaz mı hiç!” dedim coşkuyla, öptüm kokladım. Buna halim olmasına şükrettim. İnsanın bazen hali olmuyor. Olmadığı yerde bunu sakince idrak edip kendimize anlayış göstermekten başka çaremiz yok. Varmış gibi yapabiliriz, ama cidden yok.

Yok da hayata dair bir şey. ⠀

Benim annem bizi büyütürken bir motto olarak “Yok diye bir şey yok.” cümlesini öğretmişti. Ne yapsın, göçmen bir aile, yoka inansalar hayatta kalamazlardı. Ona da öyle söylenmişti, ona söyleyen de çocuk bir anneydi.

Uzun yıllar öyle sandım.

Yok diye bir şey yok olduğuna göre, her şeyi oldurabilecek kudretin sahibi olmalıydım. Bunu güç sandım, başarı sandım, dayanıklılık sandım. En fenası, insan olmak böyle bir şey sandım.

Oldurabildiklerimden kuleler yaptım, ama hep çok kırılganlardı, sanki tek bir hata her şeyi yıkabilirdi.

Sonra olduramadıklarım olmaya başladı. İttiriyorum, çektiriyorum, olmuyor. Aaa, nasıl yani, çabayla, çalışkanlıkla halledilemeyecek şey yoktu hani?

Halbuki yok diye bir şey var. ⠀

Vallahi de billahi de var. ⠀

Gözlerimle gördüm. ⠀

Bu hayatta yok da var.

Ah ne büyük ferahlık!

Yok da var, var da var:) ⠀

Bazen yok, bazen var.

Gülmeyin, bunları anlamak ciddi mesele. Bana göre.

Uydurmasyon masallarımdan en güzellerinden birini dinledi benimki bugün. Ben bu yavrudan önce “Hiç yaratıcı biri değilim” derdim. Oysa şarkı besteleyebiliyor, anında türlü masallar uydurabiliyor, sadece ikimizin anladığı büyülü ve komik bir dünya yaratabiliyorum.

Tüm bunları, anne olduktan sonra mecburen öğrenmek zorunda kaldığım, “bazen yok” a razı oluşumla yapabiliyorum.

“Yok diye bir şey yok.” ile kilitli sandıklar içinde hazineler yerine, “Bazen var bazen yok.” ile küçük, sıradan, sade anları var ediyorum. Anlar onları var edenlerle varlar. Ve var etmek için “yok”u bilmek gerekiyor.

Bir varmış, bir yokmuş.