Uzaylı Annem

Dün akşam eğitim grubuma beni büyüten, bana annelik ettiğini hissettiğim uzaylı ve en dünyalı kadın Ursula’dan birkaç satır okudum.

Aşağıdaki satırlar, şefkati doğru anlayışla çalışmaya başlarken bize rehberlik edebilecek güçte. Gerçeği görmeye çalışmak yani bilgelik ile yaşayan tüm canlıların (buna kendi canın da dahil, çünkü sen de yaşayan tüm canlı varlıklardan birisin) ızdırabına kulak vermek bir kuşun iki kanadı gibi. Dün grupta da dediğim gibi gerçeği görme yolunda gördüklerimize dayanabilme gücüne ihtiyacımız çok! Bu arada kurmacaları bir yana, en sevdiğim kitabı budur.

“Esas budur gerçeklikten kaçmak; kötülüğü bir ‘sorun’ gibi ortaya koymak, kendisi gibi değil: Kötülük eğer insan gibi yaşamak istiyorsak, bütün yaşamımız boyunca karşılaşacağımız, yeniden ve yeniden hesaplaşacağımız, ve kabul edeceğimiz, ve birlikte yaşayacağımız acılar, azaplar, yazıklar, kayıplar ve adaletsizliklerdir.”

Genç varlık mutlaka korunma ve sığınma ister. Ama gerçeğe de ihtiyacı vardır. Bana öyle geliyor ki, çocuklara tamamen dürüstçe ve gerçeklere dayanarak iyilik ve kötülükten söz etmenin yolu; benlikten, iç, en derin benlikten söz etmektir. Bu çocukların başa çıkabileceği, zaten başa çıktıkları bir şeydir; aslında büyürken tek işimiz de budur: kendimiz olmak. Bunun ümitsiz bir iş olduğunu hissedersek, ya da tersine hiç emek istemediğini düşünürsek başaramayız.

Bir çocuk çaresizliğe ya da sahte bir kendine güvene zorlanırsa, korkutulur ya da pışpışlanırsa, gelişme güdük kalır ya da yolundan sapar. Büyümemiz için bize gereken gerçekliktir, insan erdemini ya da kötülüğünü aşan bir bütünlüktür. Bilgiye, kendimizi bilmeye ihtiyacımız vardır. Kendimizi ve gölgemizi görmemiz gerekir. Çünkü gölgemizle yüzleşebiliriz; onu kontrol edebilir, onun rehberliğini kabul edebiliriz; böylece belki de büyüdüğümüzde, güçlenip toplum içinde sorumlu yetişkinler olduğumuzda, dünyada yapılan kötülükler, katlanmak zorunda olduğumuz adaletsizlikler, azap ve acı karşısında, ve o en sondaki nihai gölge karşısında, çaresizlikle teslim olmaya ya da gördüklerimizi inkar etmeye daha az eğilimli oluruz.